Son zamanlarda kendimi bir saçmaligin içinde buldum! içinde hapsolmus kendimi yirtiyorum,parçaliyorum cikmak kurtulmak için ve sonra bu saçmaligin hayat oldugunu anliyorum.ßiraz daha düsündükten sonra saldiriyorum kendime parçalarcasina sanki en büyük düsmanima saldiriyormusum gibi,ardindan burnuma bir koku geliyor bana hiçte uzak olmayan bir koku tatli kan kokusu.Kan suzulurken vucudumdan bir sey farkediyorum,akan sahte kan asil akan içindeki bunalim,yalnizlik ve bezginlik....
Kendimi bu monoton dünyada yalniz hissetmek...Ah! evet iste aci ve kederin müthis sentezi bu olsa gerek ve ardindan koca bir bunalim.ßunalimi tarif etmek hiçte kolay degil ama bildigim tek sey bunalim varsa agzindan eksik olmayacak bir ünlem var OFFFF!!!
ßu saçmasalak düzeneğin bir parçasi olmak tek basina mücadele vermek NEDEN? Nasil olsa bende her yalniz gibi unutulacagim..!
ßunalim,depresyon,sıkıntı,yalnizlik,bitkinlik,kend inden kurtulma istegi v.s bunlarla yasamaya alistim.Tabi bunlarla yasamaya yasam deniyorsa.Neden bunlara katlanmak zorundayim ki? Keske kendime vurdugum her bir kesik darbesinde bunlardan kurtulabilseydim ama o kadar kolay kurtulmak yoq.Fakat ben yinede onlarla yasaya yasaya bisey ogrendim acirken canim,akarken kanim,aglarken gözyaslarim,haykiriken sesim daima bunalim yalnizlik ve bu lanet saçmaligin bir hücresi olacak..!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder